چرا از پرسش مي‌گريزيم؟ بخش دوم و پاياني

در اهميت پرسش

احمد راسخي لنگرودي

     ما كمتر با نقش سازنده و راهبردي پرسش آشناييم. همين نقش است كه پرسش را باارزش و مهم جلوه مي‌دهد. چنان‌كه گفته شد آنچه كه از دوران كودكي تاكنون از پرسش در ذهنمان نقش بسته است وسيله‌اي است براي آزمودن و توبيخ. در پاره‌اي نيز چنين وانمود شده است كه امري است زائد و مخل زندگي ما. درحالي كه پرسش از تراوشات فكر آدمي است كه منجر به روش‌هاي جديد تفكر و مسيرهاي تازه مي‌شود و نه فقط وسيله‌اي براي آزمون و توبيخ. آنجا كه پرسشي نباشد چگونه جايي خواهد بود؟! ارزشمندي چنين جايي به چيست؟ مسلما در چنین جايي هیچ چیز غریب‌تر از انديشه و پرسش، و نامأنوس‌تر از انديشه‌ورز و پرسشگر جلوه نمی‌کند. اساسا در چنين جايي چگونه مي‌توان انديشيدني را شاهد بود و در پرتو آن به معرفتي قابل حصول نايل آمد؟! خاصه كه دانسته باشيم پرسش ارزشمندترين هديه‌اي است كه عقل به رهروي خود ارزاني مي‌دارد؛ هديه‌اي كه در گذر تاريخ انديشه‌ورزي از سادگي به پيچيدگي و از سطح به عمق چهره مي‌گشايد. همين هديه است كه آدمي را در طول تاريخ در معلوم ساختن مجهولات و هدايت در مسيرهاي تازه به حركت وامي‌دارد. به ما ياري مي‌دهد تا ساختار تفكر خود را كشف كرده و با تعقل خودمان به نتيجه برسيم.  

     پرسش پيش‌برنده انديشه است. تعيين مي‌كند كه ....