در فضيلت دوستي- بخش اول

احمد راسخي لنگرودي

دلِ بي دوست، دلي غمگين است
(پروين)
دوستي چيست و دوست خوب كيست؟ چه كسي و كساني را بايد براي دوستي برگزيد؟ چگونه مي‌توان با ديگران دوست شد؟ ويژگي‌هاي دوست خوب چيست؟ راههاي به دست‌آوردن دوست خوب كدام است؟ و بالاخره چگونه مي‌توان دوست خوبي براي ديگران بود و براي هميشه در دلشان جا گرفت و آنان را از خود دانست؟
دوستي يكي از فضايل اخلاقي و نيز يكي از ضروريات اولية زندگي شمرده مي‌شود كه انسان اجتماعي را در هر شرايطي از تن‌دادن به آن گريز و گزيري نيست. شايد در زندگي فقداني تلخ‌تر و دردناكتر از فقدان از دست دادن دوست نباشد (به قول مولانا: نيست از هجران در عالم سخت‌تر). بدون دوست زندگي بر آدمي دشوار و در پاره‌اي موارد غيرقابل تحمل است؛ چونان سلولي بسته، بي‌روزنه حتي؛ تنگ و تاريك، جان‌گير و جان‌ستان. دوست و دوستي‌ورزي امكاني است كه فرح و گشودگي را در پي دارد و در شرايط سخت، اطمينان و آرامش خاطر انسان را فراهم مي‌آورد.....